Staf's bijdrage aan het casino
Eén van de personen, die heeft bijgedragen aan het tot stand komen van de hoogstaande culturele activiteiten en hiermee het casino Knokke haar glorieperiode bezorgde is ongetwijfeld artistiek directeur Staf Knop. Een beknopte weergave van de carrière van deze sympathieke persoon, mocht hier zeker niet ontbreken.
Zijn laatste boek "Ik herriner mij" is juist vershenen en te koop in de beter boekhandel. Bij Garant Uitgevers is een opmerkelijk boek van Staf Knop (9O) verschenen.
De oud artistiek directeur van het Casino van Knokke vertelt er over zijn tijd in de gloriejaren van de zaal, toen wereldsterren als Mireille Mathieu, Gilbert Bécaud en Elton John er op de planken stonden.
" lk mocht die mensen allemaal tot mijn vriendenkring rekenen. Ze wisten dat ze op Mij konden rekenen ", vertelt Knop, die al veertig jaar in de badstad woont.
Legendarische duizendpoot Staf Knop heeft zijn eerste boek klaar. Het is te zeggen: het is eigenlijk al zijn vijftiende boek, maar pas het eerste die echt zijn weg vindt naar de boekhandel.
«lk heb alle uitgeverijen aangeschreven, maar ze zitten niet te wachten op een boek van een 90-jarige. Het maakt me toch trots dat het nu gelukt is.
Maar mijn droom is om mijn hele autobiografie ooit op de markt te brengen», zegt Knop.
Knop presenteerde in de jaren vijftig en zestig televisieprogramma's, zat in jury's van internationale variétéwedstrijden en schreef als journalist voor deze kranttalrijke stukken over Cultuur en showbizz.
Hij schreef ook toneelstukken, waarvan sommige zelfs opgevoerd werden in Amsterdam, Napels en Sydney.
Maar daar gaat het in zijn boek 'Ik herinner me' niet over. Hij beschrijft er vooral de periodetussen 1972 en 1986 als artistiek directeur van het Casino van Knokke.
Een glorietijd, want hij wist tal van wereldsterren naar de badstad te halen.
Van Marlène Dietrich tot Charles Aznavour, van Audrey Hepburn tot de jonge Johnny Halliday.
Staf Knop en Charles Trenet.
De 94-jarige Staf Knop is een artistieke duizendpoot. Hij was achtereenvolgens film- en kunstcriticus, schreef een dertigtal toneelstukken en bovendien schreef hij scenario's voor film en televisie.
Staf is het meest trots op zijn artistieke leiding van het Casino van Knokke.
Een terugblik vanuit het mythische hotel La Résèrve. "Ik dacht het publiek houdt nog van zijn liedjes, ik nodig hem uit".
'Enkele weken later vroeg Charles Trenet of hij opnieuw mocht optreden in het Casino van Knokke.
Dit keer vroeg hij 2 miljoen Belgische frank, een limousine en een suite in het hotel'
Wereldsterren
«lk kende veel van die artiesten van mijn werk als journalist. Het waren nog echte wereldsterren. Toen ze op de luchthaven toekwamen, werden hun knopen van hun vest van hun lijf gerukt, herinnert Staf Knop zich. In zijn boek beschrijft hij anekdotes over die glorietijd. Zo gaat hij dieper in op de lancering van Elton John, die in Knokke voor het eerst naam maakte.
«De toenmalige BRT was op zoek naar een kandidaat voor het internationaal concours De Gulden Zeezwaluw. Ik zat samen met het hoofd van de BBC en van de BRT in de bar van La Réserve, toen de man van de BBC de naam Elton John lanceerde. In de jury leerde ik dat Jong kadeeke achter zijn piano kennen. De BRT won prompt dat concours, iets wat hen nooit meer zou lukken.»
Elk jaar kwam de Italiaanse zanger Tino Rossi drie keer op vakantie naar Knokke en als Staf Knop naar Parijs trok, werd hij er de gast van Rossi.
«Er is geen restaurant in Parijs dat ik niet ken. Tino Rossi nam me overal mee naartoe. Ik kon hem ook tot mijn vriendenkring rekenen.»
Maar zijn allerbeste vriend was toch Charles Aznavour. «Een gentleman. Iemand met een présence om u tegen te zeggen.»
Prins Alexander
De geboren Brusselaar die bij deze krant de naam kreeg van glimlachende observator, kijkt met weemoed terug op de lang vervlogen tijden.
«Toen deed ik mijn smoking alleen af om te gaan slapen. Als je vandaag naar concerten gaat, loopt iedereen er in vodden rond. Daar kan ik moeilijk mee leven.
We hebben ooit prins Alexander de toegang tot het Casino ontzegd, omdat hij geen smoking aan had. Dat is nu bijna ondenkbaar»
Knop heeft ook geen affiniteit meer met het huidige Casino. “Sinds ik met pensioen ben gegaan, heb ik er geen voet meer binnengezet.
De vroegere baas Jacques Nellens was als een broer voor me, maar het huidige bewind kan het geen moer schelen wat er in Knokke gebeurt. Zolang ze maar geld verdienen. Knokke verdient beter dan dat” vindt Knop.
Op zaterdag 24 september had in de Standaard Boekhandel in de Lippenslaan een meet & greet plaats, waar je de auteur in levende lijve kon ontmoeten.
Het was dan ook een succes, vele oude bekenden lieten niet na om de sympathieke auteur te komen groeten en een exemplaar van het boek “Ik herinner me” aan te kopen.
Het boek telt 148 bladzijden en kost 22,90 euro.
Onder de bezoekers kon men Johan Stollz, Louis De Pelsmaeker, Bogaert, oude eigenaar van Tam-Tam Freddy Lamote en vele andere opmerken.
Met dank aan Bart Huysentruyt - Het Laatste Nieuws
Knokke teert op mondain verleden
Privételefonist van de koning, journalist, recensent, schrijver van musicals, theaterstukken, filmscenario's en tv-producties, jurylid van internationale variété- en tv-wedstrijden en artistiek directeur van het Casino van Knokke. Staf Knop was het allemaal ! In zijn boek 'lk herinner me' blikt hij terug op zijn contacten met beroemdheden, het Casino en hotel La Réserve in Knokke.
Het resultaat is in alle opzichten verkwikkend.
Toen Staf Knop. die dit jaar 90 wordt, in 1986 een streep trok onder zijn Knokse Casino-carrière, smeet hij zich volledig op de literatuur. Met het indrukwekkende "Ik herinner me" als resultaat.
Een boek dat bol staat van meesterlijke portretten van beroemdheden en gebeurtenissen die het gezicht van het mondaine Knokke en het Casino bepaald hebben.
,,Na de oorlog studeerde ik dramatische letterkunde. Als recensent zag ik over zowat heel Europa premières van theater, musicals en films. Zelf schreef ik meer dan dertig toneelstukken en musicals en drie scenario's voor langspeelfilms. Door de Knokke Cup en de Europabeker voor zangvoordracht kwam ik in contact met Gustaaf Nellens, de toenmalige eigenaar van het Knokse Casino en hotel La Réserve. In 1971 werd ik artistiek directeur van het Knokse Casino."
Stenen denken niet, mensen wel
Ik herinner me is een terugblik geworden op een tijd die nooit meer terug zal komen.
,,In het boek laat ik uitschijnen waarom Knokke nooit meer Knokke zal zijn.
Het probleem waarmee Knokke momenteel kampt, is dat het teert op een illuster mondain verleden", vertelt een ontspannen Staf Knop met dezelfde pretoogjes als waarmee hij jarenlang internationale sterren in zijn Casino verwelkomde. ,,Om Knokke zijn grandeur terug te geven, moet je geen nieuw casino bouwen, geen nieuw station of ziekenhuis ! Stenen denken niet, mensen wel"
Vroeger had Knokke aanzien bij de wereldsterren. Kijk maar welke beroemheden er hun opwachting in het Casino maakten. Wat daar allemaal gebeurde ! Al wie naam in de kunst had. was er ooit te gast.
Grote namen waren de aantrekkingskracht waren de vergrotende trap ! Haal de beroemheden terug en tegelijk zullen ook de faam en de mondainiteit terugkomen. Het tennistornooi afgelopen zomer met vedetten als Mc Enroe en Borg was een goeie aanzet."
Van Chevalier tot Rubinstein
In "Ik herinner me" laat Staf Knop zien dat hij veel meer is dan de harde criticus. Dat hij vooral een boeiend auteur is met op zijn visitekaartje handle with care !
,,Dé uitdaging was om leuke herinneringen, anekdoten en bespiegelingen in een verhaal te gieten. Mijn boek is autobiografisch. Noem het de stem van het geheugen. Ik vertel wat Brigitte Bardot me in het oor fluisterde tijdens een bedwelmende show. Jacques Brel en Toots Thielemans zijn voor mij veel meer dan beroemdheden op bezoek in Knokke. Het zijn twee jeugdvrienden met wie ik als jonge Ket potten ging pakken en uit eten ging in de Rue des Bouchers
,,Ik wijd een passage aan Maurice Chevalier, Momo verbleef jaarlijks minstens één week in Knokke en was een vaste Casino-gast. Ik laat de lezer getuige zijn van de kennismaking van Chevalier met Toon Hermans. Alhoewel de twee mekaars taal niet spraken. Hadden ze eindeloze bewondering voor mekaar en werden ze vrienden.
Tino Rossi was zoveel meer dan een Latin lover. Hij was een fijne vent met een voorliefde voor gezellig tafelen en lekker eten.
De verhalen verschillen hemelsbreed. Van acteurs en zangers, langs componisten tot pianisten. Zo krijgt Arthur Rubinstein, de Pools Amerikaanse pianist met een voorliefde voor Chopin en Spaanse muziek, een prominente plaats.
Verder passeren onder andere Mireille Mathieu, Charles Trenet, Frank Sinatra, Gilbert Bécaud, Edith Piaf, Dalida, Claude François, Fernandel, Juliette Gréco, Line Renaud, Yves Montand, Georges Chakiris en vele anderen de revue. Ook de 'grootheden' van eigen Vlaamse bodem waren in Knokke graag geziene gasten en bijzonder geliefd.
Anton Peeters, die meer dan schitterend de Spaanse Brabander van Bredero vertolkte en bij ons nooit de erkenning kreeg die hij verdiende, kan je terugvinden. En Nand Buyl, de grootste Vlaamse acteur aller tijden, mocht ook niet ontbreken."
Charles Aznavour
Staf Knop mocht van het gezelschap van zoveel hoogst interessante mensen genieten. Toch torent er één boven de rest uit. ,,Charles Aznavour is niet alleen een uitzonderlijk groot talent. Fantastisch begaafd ! Hij is en blijft ook vooral een formidabele vent. Ondanks zijn weergaloos succes bleef hij altijd menselijk. Hij is klein van gestalte, maar heeft oh zo'n groot hart !"
Op de boekvoorstelling van "Ik herinner me" in het Boekenpodium in Antwerpen tekenden ook Staf Knops persoonlijke vrienden Rocco Granata en Luc Appermont present.
Een gehand tekende uitgave van het boek kost 22,90 euro.
O 'lk herinner me' werd uitgegeven bij Different, telt 148 blz.
Staf Knop over de politiek.
Staf Knop is een fenomeen. 0p zijn negentigste is hij nog altijd een intellectueel die geen blad voor de mond neemt. Ook niet over de politiek.
Wanneer men de gezegende leeftijd van 90 jaar bereikt, maakt men onvermijdelijk vergelijkingen met het verleden. Als observator kan ik over de toekomst niet optimistisch zijn.
De cultuur is altijd de weerspiegeling geweest van het intellectuele peil van de samenleving.
In Vlaanderen is dat niveau gezakt tot het punt zero. Een cadeau dat we te danken hebben aan het 'gure' klimaat van de Politiek.
Sinds de opsplitsing in 1980 is de afgrond tussen de twee culturen in dit land dieper geworden dan ooit. De weerslag laat zich alsmaar meer gevoelen. Dat kan en zal zowel cultureel als economisch zware gevolgen hebben.
Een onafhankelijk Vlaanderen zou zowel voor België als voor Vlaanderen zelf de ondergang worden ! Dat men met de kennis van het verleden aan de toekomst bouwt... dat heb ik niet uitgevonden.
In Vlaanderen is de geschiedenis echter waardeloos. geworden. Onbegrijpelijk ! België heeft de potentie om een van de rijkste Europese landen te zijn.
De politiek negeert dat zuiver uit eigenbelang ! Geen enkel land telt meer regeringen en politici dan België. Ik ben en blijf enkel een observator en heb niks tegen personen. Ik zie alleen wat er gebeurt.
Alle heisa omwille van BHV is je reinste onzin. In Brussel zijn we allemaal opgegroeid met Nederlands en Frans. Voor een echte Brusselaar is tweetaligheid doodnormaal."
,,In het economische Europa zoals dat in de jaren vijftig door Spaak werd voorgesteld, kon ik mij vinden. Met het huidige Europa hebben enkel en alleen de politici de hoofdvogel afgeschoten en hun eigenbelang veiliggesteld. Diegenen die uit hun eigen partij worden gestoten, kunnen nu op een plaatsje in Europa rekenen.
Met de Schengen-akkoorden en het openstellen van de grenzen vrees ik dat we barre tijden tegemoet gaan. De toenemende immigratie kan niet goed zijn. Niet hier en niet elders !"
Staf Knop over boeken schrijven
Staf Knop doet meer dan nu en dan eens een boek schrijven. Ik herinner me krijgt zo goed als zeker een opvolger.
,,In 1991 schreef ik mijn eerste vuistdikke boek. Ondertussen telt mijn oeuvre 14 boeken.
Alle boeken zijn gebaseerd op mijn eigen belevenissen gestoffeerd met een vleugje fantasie. Bommen op Berlijn is bijvoorbeeld een verhaal uit de Tweede Wereldoorlog. De missie van Rudolf Hess is dan weer een sterk gedocumenteerd verhaal over hoe hij in 1941 op zijn eentje naar Engeland vloog om over vrede te onderhandelen. Helaas geraakte hij nooit persoonlijk tot bij Churchill.
Ik vermoed dat ik tot het einde van mijn leven zal schrijven. Ik ben nog altijd kritisch voor mezelf en corrigeer mezelf nog meer dan vroeger !
Mijn 14 boeken die nog op de plank liggen, oogstten lof van diegenen die ze mochten lezen. Ik ben er zeker van dat er voor de diverse onderwerpen grote belangstelling is.
Als ik straks een kandidaat- uitgever op de kop kan tikken, ben ik een gelukkig man."
Met dank aan Dirk Meulders en de Krant van West-Vlaanderen