Graaf Leopold Lippens (65) met pensioen

Hij is nog maar drie dagen met pensioen als bestuurder van de Compagnie Het Zoute, of Leopold lippens (65), de ongelooflijke burgemeester van Knokke-Heist, haalt alweer de voorpagina's: de Graaf is boos omdat de grote overheden net nu de invalswegen naar de kust hebben opengebroken.
Lippens mag dan al een controversieel figuur zijn, hij heeft tenminste geen schrik om af en toe zijn mouwen op te stropen en een knuppel in het hoenderhok te gooien.
«Als iedereen nu eens een klein beetje zijn best deed: dan zou de wereld een pak mooier zijn.»
We zijn te vroeg op de afspraak er was dan toch geen file - maar de koffie staat al klaar, en dankzij het klimaat kunnen we gebruik maken van de tuin van de graaf: een heerlijke oase van rust, in het zo al stille Zoute.

Het was een tijd geleden dat we nog van u gehoord hadden, mijnheer Lippens. 
Maar deze week schoot u weer met scherp
Leopold Lippens: «Het is ook schandalig: beginnen werken, net op het moment dat het kustseizoen begint. 
Ze kraaien zich schor over mobiliteit, maar op het einde van het spel krijg je dit.
Ik betwist niet dat die werken nodig zijn, maar dat ze er dan de nodige middelen voor vrijmaken, zodat er desnoods 's nachts kan gewerkt worden, en met meer volk.
Ik ben er al twintig keer gepasseerd, en elke keer zag ik slechts twee werklieden.

Daarnet waren het er vier, maar ze zaten wel in hun camionette.
Dat is toch onkunde. Onwil. Absurd.
De ministers van Toerisme, van Werken, van Mobiliteit: niemand is er mee bezig.
Als het is om ergens een lint te gaan doorknippen, hebben ze wel tijd.

U bent zo'n pragmatische, nuchtere mens die van aanpakken weet.
Waarom bent u het daar in Brussel eigenlijk nooit mee gaan regelen?
Het heeft mij nooit geïnteresseerd.
Omdat ik het niet versta, wat ze daar doen.
Als u het verstaat, dan mag u het mij uitleggen. Dan bent u zeer onderlegd.

Een land is nog wat anders dan een kustgemeente, natuurlijk.
Ideeën hebben die mensen begrijpen, dat kan toch zo moeilijk niet zijn? 
Maar ik vind persoonlijk dat alleen Verhofstadt de laatste jaren een formidabele job heeft gedaan.
En Van Quickenborne: rechtlijnig, eenvoudigweg dingen realiseren, en het min of meer juist uitleggen.
Van al de rest versta ik geen letter.

Daar zegt u het: met de juiste mensen op de juiste plaats kan het dus wel.
Ik heb geen zin om mee te gaan discussiëren over de 5 % procent mensen in onze maatschappij die uit de boot vallen - want over die gaat het in de politiek altijd.
Die personen moeten gesteund worden, daar moeten huizen voor gebouwd worden en zo meer.
Die 95 % anderen, die moeten altijd maar meer belastingen betalen om dat te trekken.

Dat is een absurditeit.
Ik ben zeer gevoelig voor die 5 %die het niet gemakkelijk hebben, maar ik stel wel vast dat het allemaal niet meer marcheert.
Alle winkels hier aan de kust zoeken personeel.
Maar de mensen willen niet meer werken, omdat werken niet meer gevaloriseerd wordt.
Wie werkt, houdt niks meer over, omdat alles naar die minderheid gaat.
Kijk naar Amerika - zeker geen voorbeeldland op vele vlakken,maar de mensen daar hebben15 dagen vakantie per jaar.
En ze werken allemaal op zaterdag. Daarom is dat een economie die draait.

Denkt u dat ze in China 35 uur per week werken?
Ha! En wij willen een Luilekkerland, met alle voordelen qua sociale zekerheid.
En de syndicaten: ik denk dat die ooit een grote noodzaak geweest zijn, maar vandaag niet meer.
Ik zie dat Zaventem een hele dag geblokkeerd wordt omdat 26 mensen geen goesting hebben.
Dat is economisch onverantwoord en onaanvaardbaar.
Ik denk dat de bevolking van dit land goed moet beseffen dat de komende generaties zich moeten aanpassen aan een maatschappij die helemaal anders is.

Gaan we kopje onder, bedoelt u?
Ik denk van niet: als men de belastingsstructuur verandert, en de mensen meer overhouden; dan zullen ze weer meer gaan werken.
Dat zal er van komen.
Maar het is een beetje de mentaliteit in dit land - zoals ook met de klimaatsverandering: we lossen het wel op wanneer het bijna te laat is.
Dat is geen goede houding.

Bent u als kustburgemeester blij met de hogere temperaturen?
Als het in stijgende lijn blijft gaan, niet.
Als het hier zoals de Côte d' Azur wordt, zullen we heel nieuwe structuren nodig hebben, en veel meer water, en dat is niet simpel.
Alleen weten ze niet waar het naartoe gaat.

Volgens de doemscenario's gaat de zeespiegel stijgen, en dan zit u als een van de eersten met een probleem.
Ja, maar ik heb iets gekocht in Durbuy, dat zicht op zee zal hebben (lacht). Dat is een grapje. 
Maar serieus. Bekijk de schilderijen van Breughel: wat ziet ge?

Veel sneeuw.
Correct. Het was dus een ijsperiode.
Na die periode is er dan toch ook een opwarming geweest, en toen is er ook niks veranderd aan het niveau van de zee.
Trouwens, wat kunnen we er aan doen?
Ik kan hier moeilijk een muurtje gaan metsen, om het tegen te houden.

U bent woensdag gestopt als topman van de Compagnie Het Zoute - de vast- goedfirma van uw familie.
U was te oud.
Wij hebben dat zo in onze statuten gezet: 65 is de leeftijd.
Er zijn jonge mensen die nu verder doen.
Het is heel normaal, en ik heb nog tweeduizend dingen die mij boeien.

Was dat veel werk, zo bestuurder zijn?
Het was vooral boeiend werk - met zichtbare resultaten.
Kijk, ik heb het enorme geluk dat ik hier in Knokke geboren ben, in 1941, in de oorlog, op de keukentafel, want in die periode was er geen kliniek.
Ik heb het geluk gehad hier te mogen leven, het is hier mooi, er is hier kwaliteit van leven, en in tussentijd heeft onze familie deze plaats verbeterd.
Aangepast aan de wensen van de mensen.
We zijn altijd blijven zoeken naar kwaliteit en esthetiek.
Om de simpele reden: quality lasts longer. 
Mijn vader heeft in 1952 het Zwin gecreëerd: een voorbeeldreservaat voor de wereld.
Wij hebben de rijkdom van veel Knokke-Heistenaars gemaakt, want waar veel volk op afkomt, daar zijn veel bakkers en slagers nodig.

Op één punt moet ik u al zeker gelijk geven: het is hier veel mooier dan in sommige van die mottige betonnen kustdorpen.
Kent u de reden daarvoor?
Dat wij de enige eigenaars waren, van de grond.
Overal elders is dat versplinterd: daar hebben 20.000 mensen een halve hectare hier, twee ginder.

Hoe kwam dat?
Omdat mijn voorvaders dat indertijd, in 1800, toevallig gekocht hadden van de prinsen van Croy.
2.500 hectaren. Er waren hier toen veel meer konijnen dan iets anders.

Met welk doel kochten ze dat?
Zij kochten grond.
Ook veel landbouwgrond, maar toen het toerisme begon op te komen, is dat hier ook begonnen.
Oostende was in het begin van de twintigste eeuw al een zeer beroemde stad, hé.
Had Oostende behouden wat Leopold II daar allemaal gebouwd heeft, zouden er nog vijf miljoen mensen per jaar de stad komen bezoeken.
Maar ze hebben het afgebroken, tja.
Maar wij hadden hier dus alles, en dat stelde ons in staat om een streng lastenboek op te stellen; geen hoogbouw, in de eerste plaats.
Andere eigenaars aan de kust hebben gezegd: ik heb een hectare, ik ga proberen daar zeven huizen op te bouwen met twintig verdiepingen.
Wij hebben geminimaliseerd, terwijl de rest gemaximaliseerd heeft.

Als men geld heeft, kan men zich dat permitteren.
Nee, wij hebben altijd gezegd dat schoonheid primeert op geld.
Anders hadden wij in 1920 het Zwin kunnen bebouwen.
Dat was wellicht door het gemeentebestuur toen toegejuicht geworden.

Hoe groot is uw vermogen?
Mijn kinderen zijn mijn rijkdom. Ik heb drie kinderen.

Die zelden in beeld komen.
Zij leven op een andere manier.
Ik heb een dochter die zich bezighoudt met tuinen.
Mijn zoon is gespecialiseerd in computers en fotografie.
En ik heb ook nog een dochter van twaalf jaar, die nog in de school in San Francisco zit.
Mijn tweede vrouw woont daar - wij zijn gescheiden.

Wim Schamp heeft u ooit vergeleken met een priester die zijn dorpelingen tegen de Hunnen beschermt.
Wij zijn zoals het dorp van Asterix.
Wij hebben de magische drank, en de Romeinen daarbuiten hebben ons niet graag (lacht).
Ze zijn jaloers omdat het te goed marcheert.
Ik kan me die wroeging wel voorstellen: dat men denkt van 'Hadden wij het vroeger ook maar anders bekeken'.
Maar iedereen heeft zijn keuzes gemaakt, hé.

Gaat u ooit wel eens naar - pakweg- Oostende?
Zelden. Ik reis veel, en wanneer ik thuis ben, ben ik graag hier. 
Ik ga niet voor de lol met de Kusttram rijden.

Overigens, De Lijn pocht graag met haar vier miljoen passagiers, maar ik zeg: hoeveel betalende zijn daarbij?
Dat willen ze niet zeggen. Ik zal het zeggen: de helft van de tram zit vol gepensioneerden, die niks anders doen dan weg en weer rijden.
Maar goed, ik vind dat er nog zeer mooie plaatsen zijn langs de kust.
Er zijn er die musea hebben, die wij niet hebben.
Oostende heeft een station met enige charme.

Zei hij met gepunte lippen. Zit u wel eens op het strand?
Ja. Vaak. Met de kinderen en de kleinkinderen. Ik lees graag in de zon.

Zwemt u in de zee?
Ja. Regelmatig.

U hebt misschien wel de mooiste, maar ook een poepdure gemeente. 
De referentieprijs voor een huis hier is 745.000 euro.
En er worden appartementen verkocht voor vier miljoen.
Dat is de kwestie van vraag en aanbod.
Wij willen geen hoogbouw, dus is het duurder.

U beklemtoont graag dat Knokke-Heist geen rijkeluizenstad is, maar dat kan toch niet anders? 
Dat zijn toch geen arbeiders. die hier een huis kopen?
U zou daarvan verschieten.
Ik zag gisteren een beenhouwer die vier kinderen heeft, en die hebben allemaal een huis in Knokke.
Als men werkt, heeft men mogelijkheden.
Als men niet gaat neerzitten, en zegt: 'Moest ik, en zou ik'.

Bent u een gelukkige vrijgezel?
Heel gelukkig. Ik voel mij nooit eenzaam.
Ik lees graag, ik doe veel zaken, ik speel golf, ik jaag.

U zal wel goed in de markt liggen bij de vrouwen: nette man. veel geld. veel macht.
Ze mogen altijd contact opnemen (lacht).

Krijgt u niet veel aanzoeken?
Niet genoeg. Zoveel als u (lacht)

Bent u een moeilijke mens?
Een onmogelijke (lacht).
Nee - ik ben zeer gemakkelijk.
Ik ben zeer gemakkelijk de donderdagmorgen (dit interview vond plaats op donderdagochtend, nvdr).
Ik ben wel veeleisend.
Als iemand iets zegt, moet het gedaan worden.

U bent enkele jaren geleden te voet naar Santiago de Compostella geweest.
Ja. Meer dan 800 kilometer. Twaalf uur per dag, 36 kilometer.
Zeer interessant. Na drie dagen kunt ge uw eigen geen leugens meer vertellen.
Daar kunt ge u mentaal volledig op nul te zetten.

Moest u voor iets boeten?
Ik deed het omdat ik nooit de tijd had om te rouwen voor mijn overleden ex-vrouw die mijn beste vriendin was, Patricia, en voor mijn beste vriend John Goossens.
Op die wandeling heb ik afscheid van hen kunnen nemen.
Ik raad het iedereen aan, ook voor de gezondheid: ik ben 13 kilo afgevallen. Ik had ook een rugzak van twaalf kilo bij.
Toen ik aankwam, zat daar maar vier kg meer in.
Men beseft hoeveel overbodigs men heeft.
Ik ben thuisgekomen, en heb ook hier een enorme opkuis gehouden.

Waar sliep u? Had u op voorhand overal luxehotels geboekt?
Neen. Bij de inwoners, in cafés, in kleine hotelletjes voor twee euro.

Hebt u zo stukjes van uzelf ontdekt die niet zo fraai waren?
Ik denk dat iedereen in zijn leven bepaalde zaken gedaan heeft waar hij van zegt: dat zou ik zo niet meer doen.

U zegt wel vaak 'allerlei dingen' en 'bepaalde zaken'.
Zoals u zegt: een beetje van alles (lacht).

U bent erg groen geworden.
U hebt vier schepenen met min of meer een milieubevoegdheid.
Ik ben altijd groen geweest.
Veel groener dan de zogenaamde echte groenen, met hun holle woorden en hun verborgen agenda.

De Groene Taliban, noemde u hen vroeger, met hun windmolens.
Ik hou van windmolens, maar waarom moet men onze horizon, die zo beperkt is, er vol mee zetten?

U houdt ervan, maar niet in uw stukje zee.
Laten we een Europees park bouwen, met tienduizend windmolens, ver in de Noordzee.
Wij gaan er alvast drie of vier op het land zetten.
En wij beginnen met een biomassacentrale, en water recyclage, en generators onder de zeespiegel die werken op de getijden.
Het milieu is heel belangrijk voor mij. Vreemd dat het anders wordt ervaren.

U bent een graaf, hé. 
De mensen zien dan zo iemand die met zijn geweer op de rug door de velden loopt, en willekeurig hertjes neerlegt.
Ik heb nog nooit een hertje geschoten.
Dat zijn beelden uit oude boeken, die niet meer kloppen.
Ik zal u één ding zeggen: de adel, de mensen die titels gekregen hebben, zijn mensen die veel gedaan hebben voor ons land.
Dat waren de doeners, de 'captains of industry' van toen.

Bent u graag graaf, of had u liever iets anders gehad?
Ik ben tevreden met graaf.
Ik ben blij met de waardering die wij van prins Karel en het vorstenhuis gekregen hebben voor wat onze familie heeft gedaan sinds 1400.

Wat weet u over die oudste telgen?
Het situeert zich allemaal in de regio Oost-Vlaanderen

Maar er moet toch wel ergens een klaploper tussen gezeten hebben.
"Ik". Ik zal in de geschiedenis van onze familie de klaploper zijn (lacht).
Er zitten wel opmerkelijke levensverhalen tussen.
Philippe-François Lippens, uit de 18de eeuw, die zeventien kinderen had, van wie er slechts twee in leven gebleven zijn.
U moet niet vragen

U bent naar het schijnt een autoritair mens.
Neen. Integendeel. Hier in Knokke tolereren wij meer dan elders.
Wij gaan nu zelfs in onze eigen nightclubs investeren.
Die zijn er te weinig. Wij willen terug the place to be worden voor jongeren.
Wij willen geen gemeente zijn van oude mensen die om acht uur naar hun bed gaan.

Maar u voert een lowtolerance-beleid, lees ik overal.
Wat hindert de mensen?
De kleine criminaliteit, zoals vandalisme, en de vervelende criminaliteit, zoals hondenpoep.

Vindt u hondenpoep ook criminaliteit?
Ja, in die zin dat iemand wiens hond iets achterlaat, dat een hinder betekent voor 200 mensen.
Maar ik ben niet voor zero tolerance, ik ben voor zero straffeloosheid.
Iemand die iets doet, zou in principe niet meer voor een rechter moeten komen: u hebt dat gedaan, het is bewezen, u gaat zolang de cel in. Punt.
Het geen jaar laten duren, en dan met allerlei verzachtende argumenten afkomen.
Zijn vader was dit en zijn moeder was alcoholiste: nonsens.

Tot slot, waarom hebt u een das aan met allemaal kikkers op?
Omdat ik van kikkers hou. Ik ben er dol op.
Vooral in roomsaus, met een droge witte wijn.

Dank u, graaf Lippens.