Geschiedenis

In 1774 hield landmeter Gilliodts een “Beganckenisse”, d. i. een beschrijving van de bevolking van de gehele parochie Knokke.
Hij verdeelde het grondgebied in 5 wijken:
1. De duinen en de schorren ten oosten van de zeeweg, d. i. het (kronkelend pad dat van de Dorspsstraat uit door de duinen naar de zee liep, 37 gezinnen.
2. De duinen ten westen van de zeeweg, 20 gezinnen.
3. De dorpskom ten zuiden van de Duinenweg, 20 gezinnen.
4 en 5. besloegen de eigenlijke polders: 18 gezinnen.

Blijkens het rapport van Gilliodts groeide de bevolking vooral aan in de Magere Schorre, de Kalfduinen en de omgeving van het Paulusfort.
In 1774 had Knokke ca. 150 inwoners.
In 1787 liet de staat het ingenomen deel van de Zoute Polder weer over aan de eigenaars.
Toen bestonden daar 22 percelen, die al geruime tijd aan enkele personen vercijnsd waren, er stonden ca.12 huizen op de duinen aan de noordzijde van de kerk en de Duinenweg.
Die woningen vormden een noordwaartse uitbreiding van de dorpskom. Door de bedoelde wijk liepen wegels, waaruit later de Pierslaan en de Pepersstraat voortkwamen.
De belangrijkste wegel was de vermelde zeeweg; deze was ca. 3 m breed en diende als verkeersweg voor de Knokkenaars, die hun gerief naar de zeeoever voerden om de strandvisserij te beoefenen.
In de 18de eeuw vestigden zich meer neringdoenden en ambachtslieden in de dorpskom en de omgeving.

Tussen Heist en Knokke strekte zich een lang en breed duinenlandschap uit dat aan de Domeinen behoorde.
Dit gewest was gedeeltelijk begroeid. Het werd verpacht als grasland en heette het Pastuur (grasland).

In 1820 verkocht de Staat het Pastuur aan particulieren.
In 1855 slaagde Charles Serweytens de Merckx uit St.-Pieters-op-de-Dijk erin om het gehele Pastuur te kopen. De westgrens bestond uit een lijn die vertrok uit de herberg Oosthinder op de hoek van de huidige Garnaalstraat te Heist, de oostgrens lag ca. 100 m ten westen van de huidige Lippenslaan, het Pastuur bezat ook waarde als jachtterrein.

De kleine bouwvallige kerk van Heist kon de toeristen en de arbeiders van de zeewerken niet meer bevatten.
Daar Heist ca. 1860 op weg bleek te zijn om de derde badstad van het land te worden, ijverde de pastoor om een groter kerkgebouw te verkrijgen .
In 1868 werd van Blankenberge uit de spoorweg op de Graaf Jansdijk naar Heist aangelegd.
Men bouwde het eerste station even ten noordoosten van het Oostdorp op de duinen van Serweytens.
Het station werd op 12 juli 1868 ingehuldigd.
Daarna rezen nog meer toeristenverblijven op langs de zeeoever en in de dorpskom.

Onder het beleid van burgemeester Nikolaas Mengé werd de badplaats verder uitgebouwd, aanvankelijk schoof de bebouwing naar het Sas toe vooruit,
maar de verkaveling vorderde ook oostwaarts, zodra de familie Serweyter is in 1873 een stuk duinengrond, in de omgeving van de O.-L.-Vrouwkapel, verkocht aan de “Compagnie Immobilière de Heyst”.
Door die grond trok men de O.-L.-Vrouw-, de Prins Albert-, de Prins Boudewijnstraat en de Ursellaan.
In die wijk verrezen talrijke villa's en hotels, o.m. het Hotel des Bains.

In de eigenlijke dorpskom aan de zuidzijde van de spoorweg werden veel oude huizen omgebouwd tot hotels, herbergen en winkels. In 1878 stichtte men te Heist de schuttersvereniging Duinengalm.
In 1882 legde de gemeente een marktplein aan.
In 1887 werd het eerste carnavalsfeest vermeld, van dan af zette burgemeester Leopold Desutter zich in om Heist verder tot een badstad uit te bouwen.
Hij deed de verkavelingen vorderen in de volgende wijken: rond de kerk, aan de westkant van de badstad, ten zuiden van de Kerkstraat, ten oosten van de Kursaalstraat.

Het Schuldhof (vroeger Schuttershof) dat een krottenwijk vormde, werd in 1889 verkaveld.
In 1889 bouwde de gemeente een slachthuis en wegens het toenemend aantal vreemdelingen werd in 1887 een politiecommissariaat ingericht.
Dank zij de steun van de regering en de goede werking van de pensioenkas, geraakte de Heistse visserij er boven op.
Op het strand lagen een groot aantal schuiten met een platte bodem, deze werden te Heist getimmerd.
Daar de bewoners van het Westdorp meer en meer hun huizen tot toeristenverblijven omvormden, waren de vissers verplicht om te gaan wonen in de nieuwe verkavelingen ten oosten van de Kursaalstraat.
In die wijk vestigde men de verwerking en de verhandeling van de visvangst.

Duinbergen is een deel van de gemeente Knokke-Heist in West-Vlaanderen en een van de bekendste badplaatsen van België.
Anders dan Knokke wordt Duinbergen gekenmerkt door vele karakteristieke villa's en weinig winkels.
Voor 1900 was het gebied tussen Heist en Knokke onbebouwd.
Rond 1900 werden plannen gemaakt om dit gebied een toeristische functie te geven.

De Duitse urbanist en architect Hermann-Josef Stübben kreeg de opdracht om de concessie Duinbergen vorm te geven.
Hiervoor werden later ook twee organisaties opgericht: de Société de Duinbergen in 1901 en de maatschappij Knocke-Duinbergen-Extensions (1911).
Duinbergen groeide zeer snel na de start van deze plannen.
 

In 1901 werd het Hotel de Chalet geopend, en in 1903 opende Hotel Pauwels haar deuren.
Daarnaast werden ook veel villa's gebouwd, in 1908 stonden er reeds een tachtigtal.
Dit was mede het gevolg van de aanleg van noodzakelijke nutsvoorzieningen zoals waterleiding en riolering.
In 1908 waren er reeds 6816 zeebaden.
Duinbergen heeft de dag van vandaag veel van haar charme weten te bewaren.
Toch heeft ook Duinbergen te lijden onder de ontwikkeling van het toerisme en de daar bijhorende bouw van appartementsgebouwen.
Vooral langs de Zeedijk rest weinig of niets meer van het oorspronkelijke Duinbergen.
 

In de volksmond is dit park van 19 hectare beter gekend als ‘het bosje van Heist’.
Het park kende sinds 2015 een aantal vernieuwingsfases die resulteerden in een nieuwe vijver met natuurlijke oevers, de aanleg van het speellandschap en het konijnen- en mollenpad.
De geschiedenis gaat echter al veel verder terug.
Het uitzicht op de zee én het hinterland is hier fantastisch.
De nabijheid van het strand is maar één van de vele troeven.
De natuur en de rust die je er vindt, maken het plaatje compleet.

De naam van het park verwijst naar directeur-generaal Willems, een ambtenaar die de verwezenlijking van het park mogelijk heeft gemaakt.
Een gedeelte van het park bestaat uit duinen.
Vroeger bevonden zich ook enkele bunkers in het park, maar deze zijn ondertussen opgeruimd.
In 1980 werd in het park het gemeentelijk zwembad De Raan aangelegd, op de hoek van de Zeedijk en de Parkstraat.
Sinds 1 september 2012 is de definitieve sluiting van het zwembad een feit.
Enkele weken geleden werd het gebouw na jaren verkommering afgebroken.
Nadat het oorspronkelijke profiel van het duinen-landschap hersteld is, wordt er een avontuurlijk klimtoestel geplaatst.
De gemeente investeert hiervoor een kleine 40.000 euro

Stübben de bekende Duitse urbanist uit Keulen en persoonlijke raadgever van de koning Leopold II , had op 18 mei 1900 een plan opgemaakt voor Duinbergen.
Hij zou ook het Zoute plannen op aanvraag van Lippens.

Op het grondgebied van Duinbergen creëerde hij drie groeipolen.
Vanuit die centra van aaneengesloten bebouwingen zou Duinbergen groeien. (het station met plein - de zeedijk - de huizen rond de kapel.
Verder zouden afzonderlijke villa's worden gebouwd.

Vier elementen werkte hij uit:
1. Het bewaren van de duinen.
2. Zoveel mogelijk geen rechte straten. Aandacht voor de ruimten in de stad. Belangstelling voor het historische gebouwenpatrimonium.
3. Voor de meeste op te richten villa's een zicht op zee.
4. Verkavelingen in de duinen van geïsoleerde gebouwen met tuin om zo de banale agglomeraties van huizen te vermijden en Duinbergen uit te bouwen tot een tuinbadplaats.

Dat plan heeft hij op een meesterlijke wijze verwezenlijkt.
Toch deed hij één toegeving:op de dijk zelf liet hij de villa's op een lijn bouwen; maar ook daar brak hij de monotonie van de rechte lijn door aan de dijk een boogvorm te geven (nog sterker dan op zijn plan werd aangeduid).
Het werd ook een dubbele lijn villa's, met voorgevel naar de zee en de voorgevel naar de duinen, bijna noodzakelijk om de felle zeewind tegen te houden , en zo de geïsoleerde villa's en hun tuinen te beveiligen.

Ook zorgde de Sociëteit van Duinbergen voor de details: het eigen karakter van banken en badkarren,enz. en vooral het karakter van alle gebouwen.
Iedere gevel moest voorgelegd en goedgekeurd (hoogte, esthetica, tuin, enz. Duinbergen groeide vlug, reeds drie jaar later waren er 30 villa's en in 1905-1908 kwamen er nog maar...50 bij.
De naamloze vereniging van Duinbergen werd in december 1963 definitief geliquideerd door de heer Jacques Van Caillie.